کشاورزان می‌گویند قطعی مکرر برق در آغاز فصل کشت، اصلی‌ترین مانع تولید است و روند آبیاری و رشد محصولات را با مشکلات جدی مواجه می‌کند.
حامد عرب زاده: کشاورزان محلی همواره با مشکلاتی مواجه هستند که نه تنها فعالیت‌های روزمره آن‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد، بلکه آینده کشاورزی منطقه را نیز با تهدید روبرو می‌کند.
یکی از مهم‌ترین دغدغه‌ها، قطع مکرر برق است؛ به ویژه در فصل آغاز کشت که هر ساعت تأخیر در روشن شدن پمپ‌های چاه‌های کشاورزی می‌تواند خسارت مستقیم به محصولات وارد کند.
این مسئله نشان‌دهنده ضعف زیرساخت‌های برقی در مناطق کشاورزی و نیاز به برنامه‌ریزی دقیق و تخصیص منابع برای تأمین پایدار انرژی است.
کمبود سوخت و مشکلات اداری
کمبود و تأخیر در تأمین سوخت چاه‌های کشاورزی یکی دیگر از مشکلات مهم است که کشاورزان را با چالش‌های جدی مواجه می‌کند. علاوه بر این، طولانی بودن روند صدور و تمدید پروانه چاه‌ها، فرآیندی زمان‌بر و پیچیده است که کشاورزان را در موقعیت تصمیم‌گیری سخت قرار می‌دهد و امکان برنامه‌ریزی مؤثر برای فصل کشت را کاهش می‌دهد.
این مشکلات اداری و تأمین انرژی، نشان‌دهنده نیاز فوری به اصلاح فرآیندها و ارتقای هماهنگی بین نهادهای متولی است.
یکی از کشاورزان استان بوشهر در گفت‌وگو با خبرنگار مهر گفت: قطع مکرر برق به ویژه در آغاز فصل کشت باعث آسیب دیدن محصولات می‌شود و تأمین سوخت چاه‌ها نیز با تأخیر و هزینه بالا همراه است.
محمد ابراهیم خواستار تلاش مسئولان برای بهبود وضعیت برق شد و بیان کرد: حل این مسائل می‌تواند روند تولید را تسهیل کند.
دیگر کشاورز بوشهری بیان کرد: وضعیت نامناسب راه‌ها و جاده‌های روستایی زمان و هزینه انتقال محصولات به بازار را افزایش می‌دهد و کاهش بهره‌وری را به همراه دارد.
رضا احمدی افزود: اصلاح و بهسازی زیرساخت‌های حمل و نقل یکی از ضرورت‌های اساسی توسعه کشاورزی است.
نبود صنایع تبدیلی و کاهش ارزش افزوده
یکی دیگر از موانع پیش‌روی کشاورزان، نبود صنایع تبدیلی در منطقه است. تولید محصولات خام بدون امکان فرآوری و بسته‌بندی مناسب باعث کاهش ارزش افزوده و محدود شدن بازار فروش می‌شود.
تحلیلگران معتقدند توسعه صنایع تبدیلی نه تنها درآمد کشاورزان را افزایش می‌دهد، بلکه می‌تواند نقش مهمی در اشتغال‌زایی و رونق اقتصادی منطقه داشته باشد و چرخه تولید را پایدارتر کند.
وضعیت نامناسب راه‌های ارتباطی و حمل و نقل محصولات کشاورزی، چالشی است که کشاورزان همواره آن را مطرح می‌کنند. راه‌های خاکی و ناهموار، زمان و هزینه حمل محصولات به بازار را افزایش می‌دهد و فرصت رقابت را کاهش می‌دهد.
بهبود زیرساخت‌های حمل و نقل و ارتباطی می‌تواند به‌طور مستقیم بهره‌وری کشاورزی را افزایش دهد و زمینه توسعه پایدار در بخش کشاورزی را فراهم کند.
کارشناس کشاورزی و توسعه پایدار در گفتگو با مهر اظهار داشت: مشکلات انرژی و سوخت چاه‌ها مستقیماً روی عملکرد آبیاری و بهره‌وری محصولات اثرگذار است و علاوه بر این، نبود صنایع تبدیلی و فرآوری باعث کاهش ارزش افزوده محصولات و محدود شدن بازار فروش کشاورزان شده است.
علی اصغر قاسمی ادامه داد: ایجاد مراکز بسته‌بندی، سردخانه و واحدهای فرآوری می‌تواند درآمد کشاورزان را افزایش داده و بازار محصولات را پایدار کند.
وی افزود: بهبود زیرساخت‌های حمل و نقل نیز نقش حیاتی در کاهش هزینه‌های لجستیکی و افزایش بهره‌وری دارد. تنها با برنامه‌ریزی جامع، اصلاح فرآیندهای اداری و همگرایی دستگاه‌های اجرایی می‌توان کشاورزی منطقه را به مسیر توسعه پایدار هدایت کرد و امنیت غذایی و اقتصادی منطقه را تقویت نمود.
مشکل قطعی برق کشاورزی با جدیت پیگیری می‌شود
فرماندار دیر در نشست صمیمی با اهالی روستای سجادیه اظهار کرد: قطعی برق یکی از اولویت‌های فوری کشاورزان است و تمام تلاش خود را برای رفع این مشکل به کار خواهیم بست.
سید علیرضا سجادی با اشاره به وضعیت بحرانی منابع آبی کشور افزود: متأسفانه ۹۰ درصد آب مصرفی کشور در بخش کشاورزی استفاده می‌شود و با روند کنونی، این منابع دیگر پاسخگوی نیازهای آینده نخواهند بود.
فرماندار دیر با تاکید بر صرفه‌جویی در مصرف آب خطاب به کشاورزان گفت: لطفاً سطح زیر کشت را توسعه ندهید و به سمت تغییر الگوی کشت و استفاده از روش‌های نوین آبیاری حرکت کنید.
وی اعلام کرد که پیگیری تمامی مشکلات زیرساختی و کشاورزی مطرح شده توسط اهالی روستا در دستور کار قرار دارد و نتایج آن در آینده نزدیک به اطلاع مردم خواهد رسید.
دغدغه‌های کشاورزان نشان می‌دهد که مشکلات انرژی، سوخت، اداری، صنایع تبدیلی و زیرساخت‌های حمل و نقل، حلقه‌های اصلی توسعه نیافته‌ای هستند که نیازمند توجه فوری مسئولان و سیاست‌گذاران است.
رفع این موانع نه تنها به ارتقای رفاه کشاورزان و افزایش تولید کمک می‌کند، بلکه می‌تواند نقش مهمی در توسعه اقتصادی و پایدار منطقه ایفا کند.
کارشناسان بر این باورند که تنها با همگرایی نهادهای اجرایی، تسهیل فرآیندهای اداری و سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها می‌توان کشاورزی را به مسیر توسعه واقعی هدایت کرد.