به گزارش خارگ نیوز، حسام حقپرست :این نوشتار موضوعی دیگر را بررسی می نمود و به آن می پرداخت با عنوان "ماناییِ نوحه های بی تکرار"* که توسط این قلم نگارش شده و از میان آن جمع جاودانِ نوحه سرا و نوحه خوان به آوا و نوای نوحه ی "زینب از شام" رسیده و این که چرا این نوحه یادمان و یادآوردِ جاودان یاد علی دشتی شد؟
دشتی در خوانش نوحه، لحن و بیانی متفاوت برای خود انتخاب نمود بدین ترتیب و معنا که؛
- تمرکز و تأکید بسیار بر عدم شتاب و تعجیل در جواب ها و همراهیِ جمع داشت! و این از اصلی ترین و شاید هم سخت ترین بخش کارش بود که برای همراهی و جواب می بایست از سایر نوحه خوانان هوشیارتر و به اصطلاح حواس جمع، کار انجام می گرفت.
-آرامش و دقت بسیار همراه با لطافت و ظرافت خاصی که در ادا و هجای کلمات و جملات داشت! ( برقراری تعادل و هماهنگی بین ارائه ی فنّی و بخش احساسی و حالات شورانگیز)
- عامل و عنصری که تشخص صدایی ماندگار و جاودان را جدای از دیگر دلایل و مشخصه های ذکر شده برای تاریخ نوحه خوانی بوشهر به ثبت و ضبط رساند همان؛ جنس و رنگ صدای علی دشتی بود!
صدایی؛ حزین؛ که بی قرارت می ساخت!
مهربان؛ آنقدر که همه جای اجرا آن را حس می کردی و این صفت را پی می بردی!
وَ قوی؛ در به تصویر کشاندن هر واقعه و مناسبتی که بیان می کرد!
نوحه ی زینب از شام را با همه ی این احوال و اقوال طوری خواند که انگار همگان تنها همان اجرای را شنیده و می خواهند تا بشنوند و تکرار کنند! و گویی برای یادمان و یادآورد خودش خواند جاودانه تا بماند بر دل ها!