وقتی اعتیاد قربانیانش را در خود فرو می برد، کمپ های ترک، نوری را در روزگار سیاه آنها روشن می کنند تا گمشدگان این تاریکی راه خود را بیابند.
اینجا جماعتی است که از خود بریده‌اند و جامعه هم از آنها. جماعتی که روزگارشان همراه با دود مداوم سیگار و پک های پی در پی انواع مخدر دود شده و به هوا رفته است، اینجا برای نفس کشیدن هوا کم است. همه به اتفاق از دربه دری و بی کسی می‌نالند.
در محوطه کمپ قدم‌می زنند. زنگ سیگارشان فرا رسیده و یکی از مددکاران کمپ سهمیه روزانه سیگارهایشان را تک به تک می‌دهد.